--------------- Klea's POV -------------

"Nixon! Klea! Gising na kayo?" umaalingawngaw ang boses ng babae sa labas ng bahay.

"Best, may tao...." tapik ko ang kanyang balikat habang nakabaluktot pa rin.

"Uhmmmm...."

"Klea, Nixon!" ang ingay. Ang agaga.

"Besssst... Uy! May tao sa labas. Ang ingay-ingay..."

"Uhm," gumalaw ito tsaka b.u.mangon. Tanging boxer lang ang suot ng lumabas nang kwarto.

Isiknik ko ang buong katawan sa k.u.mot at mga unan. Ang ginaw na, marahil ay b.u.malik na ang kuryente.

Dinig ko mula rito ang boses ni Nixon at ang babae na b.u.mubungisngis. Kahit tamad pa ko b.u.mangon ay pinilit kong makarating sa labas.

Pupungas-pungas akong nakatingin sa dalawa. Yung dugo ko, umakyat sa pinaktuktok ng ulo ko.

Sino ba naman hindi mahhigh blood. Makikita mo yung lalakeng mahal mo may kausap na babae tapos yung while hawak hawak pa sa likod at tiyan.

"Masahista ka pala Tricia?" ramdam mo ba pagtataray ko Tricia.

Nakahalukipkip kong bulaslas sa dalawa. Dali-daling lumayo si Nixon pagkatapos ay lumapit sa'kin.

"Ah..." hinawakan niya dalawa kong balikat ko. "Relax ka lang ha?"

"Relax?" inirapan ko nga. Banas!

"Oo, relax." Tumingin kay Tricia. "Sige,lalabas kami after five minutes."

"Sige Nixon, ah Klea pasensiya na." tuluyan na nga nawala sa paningin ko ang haliparot na babae.

"Bakit ba nang gising?" hindi ko mtake ang babaeng 'yun. Parang hindi ko feel talaga.

"Sakanila na raw tayo magtanghalian."

"Anong oras na ba?" nagmumog ako.

"Ah, alas onse?" hindi pa sigurado sa sagot.

"Di nga?"

"Oo, fiesta ngayon tapos ikakasal ang isang apo ni Manong."

"Ah firsta tapos kasal. Ede, uuwi ngayon si Aling Carlota?"

"Hindi ko pa alam."

"Teka lang. Ibig sabihin ba ng nangyari na 'to may kinalaman sina Clarissa at Aling Carlota?"

"Pati si Blaze," dugtong niya.

"Ganoon? Maliligo na ko," Marahan kong kinuha ang tuwalya na nakasabit sa upuan.

"Sige, ihahanda ko lang ang isusuot natin," naisip kong saan kami kukuha ng ibang damit samantalang ang dala niyang gamit ay kakaonti lamang.

"Oo nga pala, ano isusuot natin?"

"May dinalang damit si Tricia para sa ating dalawa. Iyon daw ang isuot para sa kasal."

"Ah, ganoon ba? Uhm sige," nagkakahiyaan pa kaming magpaalamanan sa isa't-isa.

NATAPOS akong maligo. Nakalatag na sa higaan ang damit na isusuot namin para mamaya. Biglang may naalala akong pangyayari nung gabi at kaninang umaga.

Hindi ko lubos akalain na may mangyayari sa'min dalawa ni Nixon. Wala pa naman kaming official na break-up dati.

Nakakalungkot lang dahil sa ginawa ni Amir sa'kin. Hindi ko inakala na gagawin din niya ang bagay na yun. Dito ko lang na patunayan na mahal na mahal niya ko. Noon kasing baliw at obsess pa ko sa kanya ay desperada akong makuha siya. Nagawa ko nga gayumahin siya para suklian niya lahat ng effort at pagmamahal ko. Iyon lang ay masyado lang akong atat at manhid sa nararamdaman niya para sa'kin.

Ngayon, hindi ko alam kung paano ko siya haharapin kapag nagkita kami. Laking pagsisisi niya siguro kung wala ako sa tabi niya ngayon.

Isinuot ko ang daster na puti. Bahagyang malambot ang tela nito. Hanggang itaas lamang ng tuhod ko kaya pansin ang bahagyang hita.

"Mukha kang dyosa sa suot mo Bree," malambing niyang sambit sa'kin.

"Naligo kana?"

"Ngayon pa lang. Wait," sabay yakap sa'kin bago pumasok ng banyo.

May nag-markang ngiti sa aking labi habang mag-isa akong nag-aayos ng damit at nagsusuklay.

------

GANITO pala kasaya ang fiesta sa baryo ni Aling Carlota. Marami ang handaan, inuman ,kasiyahan. Malayong-malayo ito sa kinagisnan namin sa Manila na kung minsan pa nga naghahabulan ng itak kapag fiesta. Dito, may kanykanyang bisita pero may respeto sa isa't-isa. Meron pa nga, kahit ang dami ng handang pagkain bibigyan kapa ng kapit-bahay. Ang sarap siguro kung ganito sa Manila.

"Kain lang ng kain Klea." masayang sabi ng Nanay ni Aling Carlota. Ang sabi ay nasa seventy five na ang edad niya. Hindi lang niya alam ang sakto pero alam nitong nasa seventy plus. Ganon lang talaga kapag tumatanda na.

Tinikman ko ang suman na nasa Plato ko.

"Uhm, ang  sarap po nito ah!" bulaslas ko sa kanya.

"Special recipe ko 'yan."

"Talaga po? Naku, siguro po pinamana mo rin kay Aling Carlota ang recipe ninyo."

"Aba, oo naman. Hindi ko lang din alam kung iniluluto niya iyon sa Manila. Alam mo na, ang hilig nito gumawa ng mga recipe katulad ng gayuma," sabay halakhak.

Pilit sa ngiti ko syang tinignan. Lumalapit sa'kin si Nixon dala ang juice.

"Kanina kapa k.u.makain hindi ka man lang umiinom." malambing niyang abot sa'kin ng Juice.

"Wala ba itong gayuma ha?" biro ko.

"Kailangan pa ba?"

"Hindi, pero sino nga ba nagtimpla nito?"

"Si Tricia." kaagad akong kinabahan.

"Uminom kana ba nito?" Umiling siya sabay ngiti. "Sigurado ka? Alam mo naman lahi ni Aling Carlota ang mga kasama natin. Hindi malabong gumagamit din sila ng gayuma." mahinang bulong ko sa tenga niya.

"Ano bang pinagbubulungan nyo diyan?" pansin sa'min. Siyang dating ni Tricia, dala ang isang basong may Juice.

"Ah, Nixon, Juice nga pala." mahinhin niyang abot dito. Mahinhin nga kung magsalita pero ang suot niya halos lumuwa ang dibdib.

"Meron na siya!" awat ko sa inaabot niya. "Heto ohh, hawak ko." pagmamalaki ko rito.

Nagkahiyaan ang dalawa kaya kukunin din ni Nixon.

"Sinabing meron ka na 'di ba?!" pinandidilatan ko para makuha ang ibig kong mangyari.

"Pasensiya na Tricia, meron na nga pala akong Juice mas masarap kasi ito."

Nagdidiw.a.n.g ang isipan ko habang inis na umalis si Tricia sa harapan namin.

"Mukhang alam mo na yata kung saan ka lulugar," Gigil kong sambit sa kanya.

"Syempre, Girlfriend kita at sayo lang ako susunod."

"Mabuti alam mo."

Nagaktingin kami ni Nixon dahil tulala sa'min ang Nanay ni Aling Carlota.

"Kayo ba ay may relasyon nang dalawa?" Papalit-palit niyang tingin sa'min.

"Wala,"

"Meron po," dinilatan ko ng mata ang Nixon na 'to.

"Meron o wala?"

Wala!

Meron!

Humalakhak siya sa'min dalawa. "Sino nga ba nagsasabi ng totoo?"

Ako.

Muli na naman itong tumawa. "Masamang idinedenay ang karelasyon. May ibang lalapit at hahadlang sainyo kung sakali."

Kinalibutan ako, kahit hindi niya sabihin alam kong may hadlang na sa'min ni Nixon. Ang ikinatatakot ko lang kung paano ako magpapaliwanag kay Amir na walang kasalan na magaganap.

-----

DUMALO kami ng kasalan dito sa Bayan. Malapit lang ang simbahan kaya nakuha pa namin mamili ng makakain para mamayang gabi.

"After natin dito sa palengke,gusto mo saglit tayong magsimba?"

"Galing na tayo kanina roon 'di ba? Hindi kapa ba nakpa.n.a.langin?"

"Hindi eh. Nag-day-dreaming kasi ako. Kunwari tayong dalawa ang ikinakasal." parang bata siyang nakatingin sa kawalan habang nagniningning ang mga mata.

"Alam mo pala ang salitang nangangarap nang gising." Pang-aasar ko.

"Oo naman." nilahad niya ang kamay sa akin. "k.u.mapit ka lang sa'kin. Ayoko mawala ka sa tabi ko."

Mariin kong piniga ang kanyang palad. "Ang sweet mo talaga Cherub."

"Ayos. Bree and Cherub, pamilyar sa'kin ang call sign na 'yan eh. Kaso... Ang alam ko hindi naging happy ending ang love story nila. Tayo kaya?"

"Malamang sa happy ending tayo! Ang NEGA mo ha?"

"Hindi natin masasabi." seryoso niyang sambit. Hinila ko ang kamay niya tsaka piniga ng matindi.

"Ayusin mo mga sinasabi mo, nakakapikon na." Banta ko.

"Sus," sabay hilamos sa mukha ko. "Kung ako NEGA ,ikaw naman sobrang seryoso at selosa."

"May karapatan akong magselos. Lalo sa mga babaeng papansin sayo."

"Oo na. Sayong-sayo ako." lumingon-lingon siya sa paligid.

"Ano? Problema mo?"

"Pkiss..."

"Ano ba? Nasa ganitong lugar tayo. Mahiya ka naman Cherub."

"Isa lang..." Nakpout niyang paki-usap.

"Kahit dalawa pa, hindi pwede. Wala tayo sa bahay." iniwan kong naglalakad mag-isa.

"Bree! Sige na, isa lang Ohhhhhh..." s.h.i.+t! Bakit niya ginagaya ang sinasabi ko kanina na Ohhhhhh.... Nang-aasar ba siya??

"Umuwi ka mag-isa!" kabisado ko na ang lugar kaya hindi ako maliligaw.

Kung bakit kasi hindi kakasya ang kotse ni Nixon dito sa bayan. Ede sana, hindi kalabaw and ginagamit ko. Pero, sa totoo lang, masaya nga eh. Nakakapag-isip-isip ako kapag nasa kalabaw ako nakasakay.

Habang nakasakay na ko sa kalabaw ay hindi na iwasang isipin kung kailan kami uuwi ng Manila. Kung ako kasi ang tatanungin ay parang ayoko na. Kaya lang, may trabaho rin akong iniwan doon at inaasahan ng company namin ang bawat stories na ibinibigay ko sa kanila. Maybe,dito ko gagawin pero iba kasi kapag nandoon. Wala naman gaanong kagamitan dito tulad ng mga computer. O kung meron man baka nasa kabilang Bayan pa. Kung magagawan ko ng paraan ,baka dito na lang kami t.i.tira ni Nixon. Ayiiiieeeee, kinikilig ako. Tapos bubuo kami ng malaking pamilya.

"Whoooooo!!!"

"Ay!!! Araayyyy!!!" nahulog ako sa kalabaw. Ang taas pa naman ng kinalaglag ko.

Badtrip yun ah?

"Ouch! Ang sakit!" Dampi ko ang puwet at balakang ko.

"M-misss? Okay ka lang?" ang lintek na lalakeng 'to nakuha pa kong tanungin kung okay lang ba ko kita niyang na hulog nga eh!

Malalim na tingin ang ginawa ko. "SA PALAGAY MO?! OUCH... ANG SAKIT."

"Pasensiya na, hindi ko napansin n---" pilit kong itatayo ang katawan pero hindi ko magawa.

"Hindi mo napansin? Hoy lalake, kalabaw ang gamit ko, samantalang sayo kabayo. Do think sino sa atin ang dapat unang makapansin ha?"

"Ha? Ano kasi--- nagmamadali akong---"

"Araaaay...nabalian yata ako ng buto. Kahit yata spinal cord ko nawala sa ayos. Ang sakiiit...."

"Tutulungan kita!" hinila niya niya.

"Aray! Ano ba?! Gusto mo ba talagang makatulong? Eh, nakaksakit kana!" Bulyaw ko.

"Pasensiya na talaga. Isasakay na lang kita rito sa kabayo ko para mahatid kita sa malapit na hospital dito."

Hospital?

Pinaka malapit?

Meron ba rito nun?

"Miss?" gising niya sa diwa ko. Hinila niya ang kalabaw at itinali sa puno.

"Babalikan ko ang kalabaw kapag na dala na kita sa Hospital."

"Huwag na, tingin ko okay lang ang nangyari. Siguro, nasaktan lang ang puwetan at balakang ko."

"Si-sigurado ka ba? Yung kapatid ko na hulog dati sa kalabaw, kaya lang hindi sya na dala sa hospital."

"Oh tapos? Anong nangyari?" Interesado kong tanong.

"Namatay siya dahil napabayaan." nangilabot ako sa sinabi niya.

"Ang totoo nyan...kailangan ko magpadala sa Hospital. Tingin ko malalala ito," nag-aalala kong sabi.

"Sana huwag naman," malungkot niyang sabi.

"Bubuhatin kita miss ha?" Nag-nod na lang ako.

Isinakay niya ko sa kabayo at dinala sa pinaka malapit daw nilang Hospital. Sa palagay ko nga halos forty five minutes ang nilakbay namin patungo rito.

"Ma'am Faustino?"

"Yes, doc?"

"Maswerte po kayo dahil walang bale ang balakang nyo. Iyon nga lang, may pasa ang bandang puwitan nyo. Idaan na lang natin sa gamot. Kapag medyo okay na anytime pwede kana makalabas."

"Salamat po , salamat." Nakatingin lang ang lalake sa'min.

"If you need to rest dito na lang po kayo. Ipatawag mo na lang ako sa nurse kung lalabas na kayo." Paalam niya.

Nasa ward area kami. Umupo siya malapit sa higaan ko.

"Miss, Klea pala ang pangalan mo. Ako nga pala si Edward. Pasensiya na talaga ha?"

"Wala iyon."

"Saan ka nga pala nanunuluyan? Hindi ko kasi na tanong sayo kanina."

"Ah---" oo nga pala. Hindi ko man lang naitanong kay Manong kung ano pangalan niya. "Sa bahay ni Aling Carlota kami nakituloy  ngayon. Bakasyon, galing kami manila."

"Alam ko, halata naman sa kulay at itsura mo." nakangiti niyang sabi. Nat.i.tigan ko siya. Moreno at bahagyang may dimples.

"Sabi mo kay Aling Carlota kayo nakituloy?" Ulit pa niya.

"Oo, kilala mo siya?"

"Malapit lang bahay namin doon. Lalabas lang ako." Paalam niya.

Pinagmasdan ko ang mga kasama sa ward. Meron iba sa kanila ay may pilay o 'di kaya ay na putulan ng paa. Naisip ko kung bakit nga ba ko nandito kung wala akong bali sa buto.

Mayamaya pumapasok si Edward.

"Klea, tinawagan ko na si Tatang Daniel. Papunta na raw sila rito."

"Sino?"  ngumiti ito,

"Hindi mo kilala si Tatang Daniel? Siya ang tatay ni Aling Carlota..." paliwanag nito.

"Ah, Tatang Daniel pala ang tawag sa kanya rito."

"Oo, uhm, Pasensiya kana talaga Klea ah?" May inilabas na cellphone at wallet. Kakamot-kamot siya habang may binibilang sa loob ng wallet.

"May problema ba?" usisa ko.

"Ah? Wala. Wala. Gusto mo ba k.u.main?"

"Busog ako,mapapagastos kapa." He sigh. "May lakad kapa yata eh."

"Po?" gulat niyang tanong.

"May pupuntahan kapa siguro dahil ang bilis mo magptakbo ng kabayo."

"Ah tama ka. Pero mas mahalaga ang kalagayan mo."

"Saan ka nga ba papunta nun?"

"Sa kapatid ko, nasa kabilang baryo. Huwag ka mag-alala, sinabi ko sa kanyang may dinala lang ako sa Hospital."

"Baka mas importante yun."

"Hindi naman,"

TAHIMIK kami habang hinintay ang pagdating nila Tatang Daniel. Unang pumasok si Nixon, kasunod niya sina Tatang at Tricia.

Isang yakap ang binigay sa'kin ng Boyfriend ko.

"What happened to you Bree? May masakit ba sa katawan mo? Nag-alala ako ng husto nang sabihin ni Tatay na nasa Hospital ka." kagat labi na lang ako sa ipinapakita niyang pag-aalala.

"Aksidente lang ang nangyari. Nahulog ako sa kalabaw, pero huwag kana mag-alala maayos na ko at wala nakitang bali sa katawan."

"Oh, thanks G.o.d. Bakit kasi bigla kang umaalis. Iniwan mo ko sa Bayan. Alam mong mag-aalala ako kapag napahamak ka."

"Sorry, nag-enarte pa kasi ako," nakasimangot kong wika.

Isang yakap muli ang binigay sa'kin. "Huwag mo nang uulitin 'yun. Sino ba nakasalubong mo kanina?" nakapmeyw.a.n.g niyang tanong.

"Ako, Pasensiya na Sir----" natatakot nitong pag-amin. Akala ko magagalit si Nixon,

Ngumiti lamang siya at tinapik ang balikat. "It's okay, huwag kang matakot sa'kin, hindi ako galit. Nasaktan ka rin ba sa insidente?"

Natutuw.a.n.g tumingin sa'min dalawa ni Nixon si Edward.

"Maayos lang ako. Sorry talaga. Uhm, s-sagot ko naman ang pagpapagamot sa kanya."

Tumikhim si Tatang,tsaka lumabas si Tricia. Medyo lumayo sina Tatang at Edward. May pinag-uusapan ito nguni't hindi ko maintindihan.

"Bree, kailan ka lalabas?"

"Siguro mas mabuti kung ngayon na. Nag-aalala ako baka mahirapan sa pambayad si Edward." sabay kami lumingon sa dalawa.

"Don't worry, ako na bahala rito."

"Talaga?"

"Oo naman. Tinuro sa'kin ni Mommy, kung alam mong sobrsobra ang pera dapat matutong tumulong sa na ngangailangan."

"Believe na talaga ako sayo Best!"

"Best?" Nag-cross-arm.

Nag-peace sign ako, "Joke lang, sanay kasi akong ganito tayo na parang wala lang. Sweet naman 'di ba?"

"Sweet mo nga eh," inayos ang buhok ko.

"Mas sobrang sweet ka." Balik ko.

"Pupunta ako ng nurse station para makalabas kana. Pero, sure ka ba na okay kana?"

"Opo! Okay na okay!"

Nag-nod. "Good. I love you..." Sabay layas. Hindi man lang hinintay ang sagot ko.

Lumapit ang dalawa sa'kin.

"Klea, uuwi muna kami para k.u.muha ng pera sa bahay." sabi ni Tatang.

"Ahm, Tatang huwag na po. Si Nixon na ang bahala sa bayarin."

"Ah hindi pwede Klea. Ako ang may kasalanan kaya dapat ako ang magbayad." Ani Edward.

"Okay na Edward. Mabuting tao si Nixon. Nauunawaan niya ang sitwasyon natin. Hayaan mo na siya. Gusto ko na rin kasi umuwi eh,"

"Pasensiya na talaga,"

"Huwag kana humingi ng pasensiya."

"Napakbait nyong dalawa Klea." Bulaslas ni Tatang sa'kin. Nagkangitian na lang kami.

----

GABI na, malamig ang gabi dahil bahagyang umaambon. Tapos na rin kami k.u.main ng hapunan. Natapos na rin ang gawaing bahay. May kausap si Nixon sa kanyang Cellphone, marahil tungkol ito sa kanyang trabaho. Nang matapos ay lumapit sa'kin sabay yakap.

"May na dagdagan ulit akong mga empleyado. Mabuti nauunawaan ni Dad ang sitwasyon natin ngayon."

"Alam niya?"

"Oo, kaya nga siya pumayag na lumayo muna tayo."

"Pero, Nixon, bakit hindi na lang tayo umuwi? Tapos aminin natin kay Amir ang lahat."

"Tingin mo, madali lang ito para sakanya tanggapin ang lahat? Pakiramdam ko, k.u.mikilos na siya para hanapin ka. Nag-aalala ako sa tatlo na baka idamay sila ni Amir."

"Hindi ako papayag," mariin kong sabi.

"Basta Klea, kapag tumawag sa'kin si Clarissa at sinabi niyang pwede na tayong umuwi, Uuwi tayo."

"Hindi naman siguro lalagpas sa kasal nilang dalawa 'di ba?"

"Hindi siguro. Mas tinatapos pa si Blaze bago tayo tawagan."

"Eh, si Mama? Sina Nanay, Tatay, At Jomel? May alam ba sila rito?"

Nag-nod. "Oo. Ayoko sana isipin na sila ang unang lalapitan ni Amir pero wala siyang choice. Sila lang naman ang malapit sayo. Mas magtataka pa siya kung pati ako wala."

"Paano 'yan? Umuwi na lang tayo. Ayusin na natin ang lahat. Baka lalong lumaki ang sitwasyon kapag nag-aksaya pa tayo ng oras at panahon."

"Promise, konting araw pa. Uuwi rin tayo."

Nag-aalala ako. Iba magalit si Amir. Kung dati kaya niya kong saktan sa tuwing nagseselos siya. What for kung ganito na. Baka anong gawin niya kay Nixon.

----

FIVE days and three nights. Nakuha ko nang masanay sa lugar na ito. Walang TV at tanging radio lang ang ginagamit. Walang laptop o computer ,tanging cellphone lang. Walang airvon at tanging bentilador lang. Sanay ako sa ganito. Ang inaalaala ko kung paano natatagalan ni Nixon ang ganitong buhay sa Probinsiya.

Laki sa karangyahan ang boyfriend ko. Hindi ko rin nakakapagtaka dahil sanay siya sa'kin kahit noong nasa high school pa kami. Ako lang kasi ang kaibigan niyang mahirap. Halos lahat mga klevel na niya.

"Nixon, tikman mo itong niluto kong bopis,"

Badtrip ka pre!

Sino ba kasi nag-isip na mag-boodle fight kami rito?

Mamaya lang, may fight ng magaganap.

"Ah,salamat." Simpleng tumingin sa'kin si Nixon. Alam niyang may allergy ako sa mga ganyang babae.

"Ah, Edward, sayo na lang itong bopis ni Tricia. Hindi kasi ako k.u.makain niya. Mas favorite ko pa rin ang adobo." Abot niya kay Edward ang bopis.

"Ay, salamat! Favorite ko ito," taw.a.n.g-tawa sabi ni Edward. Tinatarayan siya ni Tricia pero hindi niya na papansin.

"Hindi ka ba nagsasawa sa panay adobo? Kung paulit-ulit mong kinakain 'yan magsasawa ka talaga. Try mo rin minsan tumikim ng ibang putahe.". Makahulugang sabi ni Tricia kay Nixon.

"Bakit nga siya magsasawa kung favorite nga niya 'di ba?" Mataray kong bulaslas. Sarap ipamukha sa babaeng ito na hindi nakakasawa ang adobo ko.

"Okay favorite niya ang adobo." Dinilatan ako ng mata. Sabay tingin kay Nixon. "Pero huwag kang mahihiya lumapit sa'kin kung gusto mo makatikim ng mas bago at hindi nakakasaw.a.n.g putahe."

Nilisikan ko siya ng mata. Malapit na kong mapuno sa babaeng ito. Parang gusto kong manakal ng malanding babae.

"Teka, sa putahe pa ba ang pinagtatalunan nyo o ibang usapan na 'yan?" nagtatakang tanong ni Edward.

"Tricia. Kahit siguro bagong imbensyon na putahe ang ipakita mo sa'kin, never kong t.i.tikman. Doon pa rin ako sa favorite kong adobo. Mas gamay at mas ginaganahan akong k.u.main kapag iyon ang ulam ko kahit araw-araw pa ipakain sa'kin."

Nice one Cherub!

Binigyan ko ng tingin si Tricia ng Ano-kngayon-doon-ksputahe-mong-hindi-masarap-look.

Tapos na ang fight. Umuwi na kami sa bahay upang magpahinga. Tumawag na kasi si Clarissa para bigyan kami ng balita pero hindi pa raw kami maaari umuwi dahil pinaghahanap kami ni Amir.

"Grabe ka makipag-talastasan kay Tricia." Bulaslas niya sa'kin.

"Galaw.a.n.g malandi 'yun. Ibang putahe panglalaman. Akala yata niya yung sinisindak niya madaling k.u.mapit sa tukso."

Niyakap ako. "Madali akong k.u.mapit sa tukso, tanging sa tukso mo lang,syempre!" Humalakhak.

"Tinutukso ba kita?"

"Hindi, alam mo kasi ganito yun eh. May ibang babaeng katulad ni Tricia na mahilig manukso sa lalake. Sinasadya nila k.u.mbaga. Pero ikaw? Grabe, kahit hindi mo na gawin 'yon Bree, makita lang kita nakshort ng ganito. Wow! Natutukso na ko." Nakangisi niyang paliwanag sa'kin.

"Pagnanasa na tawag diyan Nixon..." mariin kong sabi.

"Tukso o pagnanasa man ang tawag doon, isa lang ang gusto kong iparating sayo."

"Ano?"

"Doon tayo sa kwarto...sasabihin ko." Nakakakiliti niyang bulong sa akin.

Kinandado ang pinto ng kwarto, sinara ang bintana,binuksan ang bentilador, Nag-play ng music mula sa cellphone niya.

"??

Kahit ano man ang mangyari Sa dulo laging may bahag-hari Magkaiba man ang mundo Umulan b.u.magyo pangako, Ikaw pa rin at ako." ??